This paper focuses on the exhibition ”Just after the War”, which was held in Zachęta – National Gallery of Art in Warsaw in 2015. This show had the potential to enliven the much needed discussion on Polish modernism in the second half of the 1940s and how to narrate it. On the one hand, this exhibition maintained some accepted narrative constructions, but on the other the sometimes unexpected character of the exhibition space and the visuality of many objects contested these narrative schemas. These discrepancies should encourage art historians to build more historically adequate models of narratives devoid of heroic terms so far vital for the Central and Eastern European myth of modernism. 

Sorry, this entry is only available in Polish.

Historyk sztuki, profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, wykładowca w Instytucie Historii Sztuki UAM. Wśród obszarów jego zainteresowań są sztuka XX wieku, sztuka współczesna i krytyka artystyczna XVIII–XX wieku. Stypendysta Cambridge University, The Getty Grant Program, Rochester University, Edinburgh University. Jest autorem książek: Wolność i metafizyka. O tradycji artystycznej twórczości Marcela Duchampa (1995), Od rozkoszy historiozofii do gry w nic. Polska krytyka artystyczna czasu odwilży (2005) oraz Cień modernizmu (2013), a także redaktorem licznych publikacji, m.in. Melancholia Jacka Malczewskiego (1998), Perspektywy współczesnej historii sztuki (2009).